202. Aanvulling op levensloop van Duijn nr 190 door Oldenkamp
Meester en Mevrouw van Duyn.
Op 11 juni 1959, daags na onze trouwdag, verhuisden wij naar Prinsenkamp 70 in Vroomshoop. Het werk aan de Gereformeerde School begon. We hadden er een heel goede tijd van 1959 tot 1965. Het was een fijne school en het was er plezierig werken onder de leiding van Meester van Duyn. Een goed Hoofd, een hoogstaand en wijs man, altijd genegen om te helpen, zeer gewaardeerd bij het personeel, de ouders en de kinderen. Het Christelijk Onderwijs stond bij hem hoog in het vaandel.
Soms kon hij boos worden op de lieve jeugd: met verheffing van stem riep hij de jongelui dan tot de orde. Dit leverde hem de bijnaam ‘de buie’ op. We vierden als personeel het 25 jarig huwelijksfeest mee met Meester en Mevrouw van Duyn. Op het schoolplein zongen we het bruidspaar een zelfgemaakt lied toe, een van ons speelde de rol van Ambtenaar van de Burgerlijke Stand en verbond het paar opnieuw ‘in de echt’. Een zin uit het lied is mij bijgebleven: ‘want iedereen wilde zien, Eduard en Mien’.
Een van de collega's betrok een nieuwe woning aan het Plantsoen. Het personeel werd uitgenodigd. We spraken af dat het huis gedoopt moest worden. Meester van Duyn hield een klinkende toespraak. Jammer dat de fles met ‘Champagne Flierakkeria de Plantsoenia’ (koude thee) de klap tegen de muur overleefde!
De kinderen van de hoogste klas kregen voor een bepaalde tijd (twee weken?) aardappel-
rooivakantie. Maar....toen de periode voorbij was, hielden de ouders de kinderen nog thuis, goedkope arbeidskrachten! Meester van Duyn daagde de ouders voor de ‘Commissie tot wering van schoolverzuim’. Ze kregen allemaal een boete, maar daar lagen ze niet wakker van, het financiële gewin was groter dan de boete. Toch ging een der boeren er niet mee accoord en probeerde zijn gelijk bij de meester te halen. Hij werd in de gang binnengelaten en toen begon hij op niet mis te verstane manier meester van Duyn flink de kast uit te vegen. Meester van Duyn, altijd heel rustig, kalm, voelde zich beledigd, werd heel kwaad en bedacht zich niet. Hij pakte de man bij de kraag, zette hem buiten de deur en smeet deze met een knal dicht. Toen Meester van Duyn weer in de kamer kwam waar het eten was opgediend zei Mevrouw van Duyn: ‘Eduard,dit kost je leerlingen’. Er zaten namelijk kinderen uit dit gezin op school. Echter... er gebeurde niets. (dit ‘aardappelrooi’ gebeuren speelde zich voor onze tijd af, maar ik vond het te mooi om niet te vermelden)
In 1971 werd Meester van Duyn ernstig ziek, hij werd opgenomen in het ziekenhuis in Almelo. Na enige tijd kwam hij weer thuis, maar was niet genezen. Wij woonden inmiddels in Groningen en adviseerden om naar het Academisch Ziekenhuis te gaan, wat na overleg met dokter Visser gebeurde. Van eind november '74 tot eind januari '75 logeerde Mevrouw van Duyn bij ons zodat ze haar man elke dag kon bezoeken. Kort daarna volgde weer opname in Groningen en op 30 juni '75 voor de derde keer, nu heel kort want op 1 juli '75 overleed Meester van Duyn op de leeftijd van 66 jaar.
Op 5 juli werd hij in besloten kring begraven op het kerkhof in Den Ham, daarna was er een rouwdienst in de Gereformeerde Kerk in Vroomshoop, geleid door Ds. R. Boiten.
Meester van Duyn had nog zoveel plannen, erg jammer dat hij niet van zijn pensioen heeft kunnen genieten, dat hadden we hem van harte gegund, dat had hij zo verdiend!
Mevrouw van Duyn, een echte schooljuf, was een pittige, doortastende vrouw. Ze wist wat ze wilde. Heel vaak viel ze in op school, als een leerkracht verstek moest laten gaan. Ze was breed inzetbaar, je kon elke klas aan haar toevertrouwen. Ook zij vond Christelijk Onderwijs heel belangrijk!
Na het overlijden van Meester van Duyn heeft ze vaak bij ons gelogeerd en wij kwamen dikwijls bij haar. Ze miste haar man heel erg, maar klaagde niet. We hadden samen fijne gesprekken.
Naarmate ze ouder werd, werd ze ook milder in haar oordeel, maar ze bleef toch altijd de ‘Juf’ met het opgestoken vingertje! Daar hebben we haar vaak mee geplaagd!
De laatste jaren van haar leven waren niet gemakkelijk. Verschillende dingen die gedaan moesten worden, vielen haar steeds zwaarder. Op den duur kon ze niet meer thuis wonen en verhuisde zij naar Kronnenzommer in Hellendoorn. Over de verzorging was ze heel tevreden. Vaak zei ze: ‘ze zijn hier vriendelijk, het is hier schoon en netjes en het eten is goed’ en ook ‘ik heb een goed leven gehad’.
Op 23 mei 2003 overleed ze op 91-jarige leeftijd. Na een rouwdienst in de Gereformeerde Kerk in Vroomshoop, waarin opnieuw Ds.Boiten voorging,werd ze in besloten kring naast haar man begraven.
Wij hebben door allerlei omstandigheden Meester en Mevrouw van Duyn goed leren kennen en waarderen. Het waren oprecht gelovige en fijne mensen. Met veel respect denken we nog vaak aan hen , zo blijven ze in onze herinnering voortleven.
Janny en Harm Oldenkamp
Op 11 juni 1959, daags na onze trouwdag, verhuisden wij naar Prinsenkamp 70 in Vroomshoop. Het werk aan de Gereformeerde School begon. We hadden er een heel goede tijd van 1959 tot 1965. Het was een fijne school en het was er plezierig werken onder de leiding van Meester van Duyn. Een goed Hoofd, een hoogstaand en wijs man, altijd genegen om te helpen, zeer gewaardeerd bij het personeel, de ouders en de kinderen. Het Christelijk Onderwijs stond bij hem hoog in het vaandel.
Soms kon hij boos worden op de lieve jeugd: met verheffing van stem riep hij de jongelui dan tot de orde. Dit leverde hem de bijnaam ‘de buie’ op. We vierden als personeel het 25 jarig huwelijksfeest mee met Meester en Mevrouw van Duyn. Op het schoolplein zongen we het bruidspaar een zelfgemaakt lied toe, een van ons speelde de rol van Ambtenaar van de Burgerlijke Stand en verbond het paar opnieuw ‘in de echt’. Een zin uit het lied is mij bijgebleven: ‘want iedereen wilde zien, Eduard en Mien’.
Een van de collega's betrok een nieuwe woning aan het Plantsoen. Het personeel werd uitgenodigd. We spraken af dat het huis gedoopt moest worden. Meester van Duyn hield een klinkende toespraak. Jammer dat de fles met ‘Champagne Flierakkeria de Plantsoenia’ (koude thee) de klap tegen de muur overleefde!
De kinderen van de hoogste klas kregen voor een bepaalde tijd (twee weken?) aardappel-
rooivakantie. Maar....toen de periode voorbij was, hielden de ouders de kinderen nog thuis, goedkope arbeidskrachten! Meester van Duyn daagde de ouders voor de ‘Commissie tot wering van schoolverzuim’. Ze kregen allemaal een boete, maar daar lagen ze niet wakker van, het financiële gewin was groter dan de boete. Toch ging een der boeren er niet mee accoord en probeerde zijn gelijk bij de meester te halen. Hij werd in de gang binnengelaten en toen begon hij op niet mis te verstane manier meester van Duyn flink de kast uit te vegen. Meester van Duyn, altijd heel rustig, kalm, voelde zich beledigd, werd heel kwaad en bedacht zich niet. Hij pakte de man bij de kraag, zette hem buiten de deur en smeet deze met een knal dicht. Toen Meester van Duyn weer in de kamer kwam waar het eten was opgediend zei Mevrouw van Duyn: ‘Eduard,dit kost je leerlingen’. Er zaten namelijk kinderen uit dit gezin op school. Echter... er gebeurde niets. (dit ‘aardappelrooi’ gebeuren speelde zich voor onze tijd af, maar ik vond het te mooi om niet te vermelden)
In 1971 werd Meester van Duyn ernstig ziek, hij werd opgenomen in het ziekenhuis in Almelo. Na enige tijd kwam hij weer thuis, maar was niet genezen. Wij woonden inmiddels in Groningen en adviseerden om naar het Academisch Ziekenhuis te gaan, wat na overleg met dokter Visser gebeurde. Van eind november '74 tot eind januari '75 logeerde Mevrouw van Duyn bij ons zodat ze haar man elke dag kon bezoeken. Kort daarna volgde weer opname in Groningen en op 30 juni '75 voor de derde keer, nu heel kort want op 1 juli '75 overleed Meester van Duyn op de leeftijd van 66 jaar.
Op 5 juli werd hij in besloten kring begraven op het kerkhof in Den Ham, daarna was er een rouwdienst in de Gereformeerde Kerk in Vroomshoop, geleid door Ds. R. Boiten.
Meester van Duyn had nog zoveel plannen, erg jammer dat hij niet van zijn pensioen heeft kunnen genieten, dat hadden we hem van harte gegund, dat had hij zo verdiend!
Mevrouw van Duyn, een echte schooljuf, was een pittige, doortastende vrouw. Ze wist wat ze wilde. Heel vaak viel ze in op school, als een leerkracht verstek moest laten gaan. Ze was breed inzetbaar, je kon elke klas aan haar toevertrouwen. Ook zij vond Christelijk Onderwijs heel belangrijk!
Na het overlijden van Meester van Duyn heeft ze vaak bij ons gelogeerd en wij kwamen dikwijls bij haar. Ze miste haar man heel erg, maar klaagde niet. We hadden samen fijne gesprekken.
Naarmate ze ouder werd, werd ze ook milder in haar oordeel, maar ze bleef toch altijd de ‘Juf’ met het opgestoken vingertje! Daar hebben we haar vaak mee geplaagd!
De laatste jaren van haar leven waren niet gemakkelijk. Verschillende dingen die gedaan moesten worden, vielen haar steeds zwaarder. Op den duur kon ze niet meer thuis wonen en verhuisde zij naar Kronnenzommer in Hellendoorn. Over de verzorging was ze heel tevreden. Vaak zei ze: ‘ze zijn hier vriendelijk, het is hier schoon en netjes en het eten is goed’ en ook ‘ik heb een goed leven gehad’.
Op 23 mei 2003 overleed ze op 91-jarige leeftijd. Na een rouwdienst in de Gereformeerde Kerk in Vroomshoop, waarin opnieuw Ds.Boiten voorging,werd ze in besloten kring naast haar man begraven.
Wij hebben door allerlei omstandigheden Meester en Mevrouw van Duyn goed leren kennen en waarderen. Het waren oprecht gelovige en fijne mensen. Met veel respect denken we nog vaak aan hen , zo blijven ze in onze herinnering voortleven.
Janny en Harm Oldenkamp
Geen opmerkingen:
Een reactie posten