133. Leuke bijzondere verhalen (3)
Verhaal nr 1. Warner Nieboer, bloemlezing uit het werk van een diender is gepubliceerd onder nummer 128
Verhaal nr 2. Teun Kolkman, 'ik ga slapen ik ben moe' treffen jullie aan op nr 132.
Verhaal nr 2. Teun Kolkman, 'ik ga slapen ik ben moe' treffen jullie aan op nr 132.
Verhaal nr 3. Geertje Dekker van Vroomshoop naar Amsterdam staat onderstaand!
Hoi Teun, bij deze!
Op verzoek van het comité om iets te schrijven over de cultuurschok van Vroomshoop naar een woonboot in Amsterdam, het volgende;
Eerst heb ik een paar jaar op kamers gewoond en kocht in '77 met mijn toenmalige vriend een woonboot. Ik heb me de afgelopen dagen ernstig lopen afvragen of het voor mij nou zo'n cultuurschok was. Natuurlijk verschilde het leven in de grote stad met dat in Vroomshoop maar ik ging een nieuwe levensfase in en op je 18e ben je beter in staat grote veranderingen te ondergaan denk ik dan op je 53e. Ik was nieuwsgierig en stond open voor alles. Wat overigens niet wegneemt, dat ik de eerste jaren wel het gevoel had dat vooral mijn vader over mijn schouder meekeek. Maar dat was goed, want dat hield me ook een beetje in de pas. De kennismakingsdag met studiegenoten heeft veel indruk op me gemaakt. Jongens en meiden uit het hele land maar ook een groepje Surinaamse meiden die rechtstreeks uit Paramaribo kwamen. We waren allemaal 18 en nooit ver buiten de eigen woonplaats geweest. Het was een fantastische tijd op de woonboot met vriend, hond en 2 poezen. Tegenover het Anne Frankhuis (misschien dat sommigen van jullie wel voor mijn deur hebben gestaan) en het vertrouwde muziekje van de Westertoren klok was niet nodig.Ik wist altijd hoe laat het was. http://www.bma.amsterdam.nl/adam/nl/groot/wkerkt.html. Klik op voorgaande link en je hoort het vertrouwde muziekje wat Geertje jaren heeft gehoord. Het gaf me een enorm gevoel van vrijheid ondanks dat het eerst toch ook erg primitief was. We hadden de eerste jaren geen electriciteit en geen stromend water.
De winters waren wel koud maar ook knus. Studeren met een slaapzak om en samen met de beesten voor de oliekachel. Zomers was het altijd een gezellige drukte. Van heinde en ver kwamen mensen logeren. De woonkamer lag soms helemaal vol want we hadden maar één slaapkamer. Maar dat was niet erg, wij werden ook overal ter wereld altijd zeer gastvrij ontvangen. Met een krap budget was het over en weer fijn ergens terecht te kunnen.
Soms Amerikanen die zo binnenstapten omdat ze dachten dat 'de houseboat' een bezienswaardigheid was. Het was ook een tijd waarin zoveel kon en mocht maar dat had denk ik niet zozeer met de stad te maken als wel met de tijd waarin we ons ontwikkelden. Ongetwijfeld zullen meerdere van jullie diezelfde ervaring hebben.
Dan nog het volgende; ik hoorde van Nico dat Teun een berekening maakte van het aantal kinderen en kleinkinderen. Het klopt dat ze in mijn verhaal niet voorkomen. Ik heb ze nooit gehad. Eerlijk gezegd is het er nooit van gekomen. Het gaat zoals het gaat. Maar voor vriendinnen was het wel altijd handig een oppas te hebben. Dus ik kan stellen dat ik mee heb geholpen menig kind op te voeden. Vooral die van Reinie (sommigen zullen haar nog kennen van de Mulo) want die heb ik vanaf hun geboorte meegemaakt. Kees heeft uit zijn eerste huwelijk 2 zoons, die zijn nu 31 en 27 jaar.
Helaas zijn mijn rapporten en poeziealbum verloren gegaan. Net als Hennie Warringa moest ik ook naar een koloniehuis en wel in Hellendoorn. Ik moet toen negen geweest zijn. Wat ik betreur is dat ik de brieven die jullie allemaal schreven ook kwijt ben geraakt. Mijn vader heeft jaren geleden op mijn verzoek de hele zolder overhoop gehaald maar ze zijn nooit meer gevonden. Jammer.
De dag na de reünie ga ik op vakantie en vrees dat het vliegtuig zeer vroeg vertrekt. Betekent dat ik 's avonds wel op tijd weg zal moeten.
hartelijke groeten,
Geertje
Op verzoek van het comité om iets te schrijven over de cultuurschok van Vroomshoop naar een woonboot in Amsterdam, het volgende;
Eerst heb ik een paar jaar op kamers gewoond en kocht in '77 met mijn toenmalige vriend een woonboot. Ik heb me de afgelopen dagen ernstig lopen afvragen of het voor mij nou zo'n cultuurschok was. Natuurlijk verschilde het leven in de grote stad met dat in Vroomshoop maar ik ging een nieuwe levensfase in en op je 18e ben je beter in staat grote veranderingen te ondergaan denk ik dan op je 53e. Ik was nieuwsgierig en stond open voor alles. Wat overigens niet wegneemt, dat ik de eerste jaren wel het gevoel had dat vooral mijn vader over mijn schouder meekeek. Maar dat was goed, want dat hield me ook een beetje in de pas. De kennismakingsdag met studiegenoten heeft veel indruk op me gemaakt. Jongens en meiden uit het hele land maar ook een groepje Surinaamse meiden die rechtstreeks uit Paramaribo kwamen. We waren allemaal 18 en nooit ver buiten de eigen woonplaats geweest. Het was een fantastische tijd op de woonboot met vriend, hond en 2 poezen. Tegenover het Anne Frankhuis (misschien dat sommigen van jullie wel voor mijn deur hebben gestaan) en het vertrouwde muziekje van de Westertoren klok was niet nodig.Ik wist altijd hoe laat het was. http://www.bma.amsterdam.nl/adam/nl/groot/wkerkt.html. Klik op voorgaande link en je hoort het vertrouwde muziekje wat Geertje jaren heeft gehoord. Het gaf me een enorm gevoel van vrijheid ondanks dat het eerst toch ook erg primitief was. We hadden de eerste jaren geen electriciteit en geen stromend water.
De winters waren wel koud maar ook knus. Studeren met een slaapzak om en samen met de beesten voor de oliekachel. Zomers was het altijd een gezellige drukte. Van heinde en ver kwamen mensen logeren. De woonkamer lag soms helemaal vol want we hadden maar één slaapkamer. Maar dat was niet erg, wij werden ook overal ter wereld altijd zeer gastvrij ontvangen. Met een krap budget was het over en weer fijn ergens terecht te kunnen.
Soms Amerikanen die zo binnenstapten omdat ze dachten dat 'de houseboat' een bezienswaardigheid was. Het was ook een tijd waarin zoveel kon en mocht maar dat had denk ik niet zozeer met de stad te maken als wel met de tijd waarin we ons ontwikkelden. Ongetwijfeld zullen meerdere van jullie diezelfde ervaring hebben.
Dan nog het volgende; ik hoorde van Nico dat Teun een berekening maakte van het aantal kinderen en kleinkinderen. Het klopt dat ze in mijn verhaal niet voorkomen. Ik heb ze nooit gehad. Eerlijk gezegd is het er nooit van gekomen. Het gaat zoals het gaat. Maar voor vriendinnen was het wel altijd handig een oppas te hebben. Dus ik kan stellen dat ik mee heb geholpen menig kind op te voeden. Vooral die van Reinie (sommigen zullen haar nog kennen van de Mulo) want die heb ik vanaf hun geboorte meegemaakt. Kees heeft uit zijn eerste huwelijk 2 zoons, die zijn nu 31 en 27 jaar.
Helaas zijn mijn rapporten en poeziealbum verloren gegaan. Net als Hennie Warringa moest ik ook naar een koloniehuis en wel in Hellendoorn. Ik moet toen negen geweest zijn. Wat ik betreur is dat ik de brieven die jullie allemaal schreven ook kwijt ben geraakt. Mijn vader heeft jaren geleden op mijn verzoek de hele zolder overhoop gehaald maar ze zijn nooit meer gevonden. Jammer.
De dag na de reünie ga ik op vakantie en vrees dat het vliegtuig zeer vroeg vertrekt. Betekent dat ik 's avonds wel op tijd weg zal moeten.
hartelijke groeten,
Geertje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten