192. Levensloop Willy van der Wal-Post
Hallo klasgenoten.Toen ik van deze reünie hoorde dacht ik wat moet ik hier nu mee, van deze tijd kan ik me heel weinig herinneren en heel veel namen zeiden me niets. Deze periode heeft blijkbaar weinig indruk op mij gemaakt maar hoe meer ik er me in ging 
verdiepen kwamen er toch weer wat namen boven.Zoals Annie Koning, haar haalde ik altijd op als wij naar school gingen, ook kwam ik wel eens bij haar thuis. Hennie Lamberink en Gerrie Westra zeggen mij ook wel iets en Chris Hogenkamp staat me bij omdat hij volgens mij, mij wel eens geplaagd had. Verder heb ik weinig herinneringen aan deze tijd, volgens mij was ik een verlegen meisje dat niet graag in de belangstelling stond en die niet opviel.
Na de lagere school ben ik 3jaar naar de huishoudschool gegaan in Vroomshoop.Toen ben ik ongeveer een jaar bij V&D in de winkel gaan werken. Dit was in Almelo.Daarna ben ik ongeveer een jaar bij Wehkamp in Dedemsvaart gaan werken.Het werk was vreselijk, productiewerk aan de lopende band, dit was niets voor mij.Mijn droom was altijd om met kinderen te werken en door een tip van een vriendin kreeg ik een baan in Wagenborgen (Groningen). Ik dacht dat het een kindertehuis was, maar dat bleek niet zo te zijn Het bleek een psychiatrisch ziekenhuis te zijn. De instelling heette Groot-Bronswijk. Daar kwam ik pas achter toen ik er al werkte, ik kwam op een zaal waar zwakzinnige mensen zaten die allerlei rare geluiden maakten en die naar me toe kwamen. De verpleegkundige had me alleen gelaten en de deur achter haar in het slot gedaan.Daar sta je dan als 17 jarige meid, ik kon wel door de grond gaan van angst.Toen was de voorlichting nog niet zo als nu het geval is. Het geloof was de grootste prioriteit bij het solliciteren en dat was wel goed, dus je had de baan voordat je iets wist.Ik woonde daar in de zusterflat boven de bewoners .Eerst ben ik met de ziekenverzorging begonnen, maar na een jaar ben ik overgestapt naar de opleiding van psychiatrisch B verpleegkundige. Deze opleiding duurde vier jaar. Het was soms een zware opgave om met zulke probleemmensen te moeten werken omdat je zelf nog zo jong en onervaren was.Maar ik heb hier ook veel geleerd en ben blij dat ik mijn diploma gehaald heb.Je kwam op verschillende afdelingen zoals ouderen en jongeren psychiatrie, alcoholisme
en drugsverslaving, zwakzinnigen, enz.Dit was allemaal heel leerzaam en je kwam jezelf voortdurend tegen, dit alles heeft me wel veel sterker gemaakt en hiermee heb ik veel mensenkennis opgedaan.In Wagenborgen leerde ik ook mijn man Harry van der Wal kennen die ook de opleiding volgde en na een paar jaar zijn we getrouwd, in november 1975 . Dit jaar alweer 32 jaar geleden.Mijn man woonde in Delfzijl en zodoende zijn we hier in het Groningerland blijven wonen. Eerst een paar jaar in Godlinze gewoond waar we een klein huisje hadden gekocht dat we helemaal opgeknapt hebben. Ondertussen bleven we op Groot-Bronswijk werken totdat onze eerste dochter Dianne in 1978 werd geboren. Het huisje werd toen te klein en we zijn toen verhuisd naar Nieuwolda waar we nu al bijna 29 jaar wonen. Toen kwam onze tweede meid Sabine in 1981 en in 1986 kwam onze laatste dochter Henrieke .Toen de kinderen er waren ben ik een paar jaren gestopt met werken. In 1990 weer begonnen als 
oproepkracht in Groot-Bronswijk. Hier kon ik geen parttime baan weer krijgen en ik ben toen in het verpleegtehuis Vliethoven in Delfzijl gaan werken. Hier werk ik nu nog voor 52% en ik werk op de somatische afdeling. Voornamelijk werk in de nachtdienst, 8 per maand en af en toe een late dienst. Dit bevalt me prima .Ik kom uit een gezin van 8 kinderen, mijn vader is al overleden toen ik 1 jaar oud was en mijn moeder had een zware taak om voor ons gezin te zorgen. Geld was er haast niet en ik kan er soms nog niet bij dat ze het toch maar voor elkaar gekregen heeft. Altijd was ze er voor je en iedereen kon bij haar terecht, de koffiepot stond altijd klaar voor eventuele bezoekers.Het was dan ook een groot verlies dat ze op 72 jarige leeftijd overleed aan een hersenbloeding.Maar mijn moeder had een rotsvast geloof in haar Heiland, ze wist dat Hij altijd voor haar klaar stond en dat Hij haar overal door heen hielp. Dit heeft ze ook overgebracht aan haar kinderen en daardoor weet ik ook zeker dat wij elkaar weer zien hierboven .Eerst was ik gereformeerd maar door de jaren heen wou ik meer het geloof beleven en ik en mijn man zijn toen bij de baptisten gemeente in Delfzijl gegaan. Hier zijn we ook gedoopt en onze oudste kinderen ook. De jongste laat zich nu met de Pasen dopen .Onze kinderen zijn allemaal al het huis uit. Dianne, de oudste, woont samen en woont in Utrecht waar ze een opleiding volgt als aio in de biotechnologie. Ze werkt in het UMC in Utrecht.De middelste dochter Sabine woont ook samen en woont in Amstelveen .Zij doet nu een opleiding MBO-V. Ze zit in het laatste jaar en werkt in het Radboud ziekenhuis in Nijmegen.Onze jongste dochter Henrieke is al getrouwd en werkt als kapster in Winschoten en zij woont hier ook, gelukkig dicht bij ons.Dit was zo ongeveer mijn levensloop .Vriendelijke groeten van Willy van der Wal-Post.Ik stuur nog later nog wat foto,s . .
verdiepen kwamen er toch weer wat namen boven.Zoals Annie Koning, haar haalde ik altijd op als wij naar school gingen, ook kwam ik wel eens bij haar thuis. Hennie Lamberink en Gerrie Westra zeggen mij ook wel iets en Chris Hogenkamp staat me bij omdat hij volgens mij, mij wel eens geplaagd had. Verder heb ik weinig herinneringen aan deze tijd, volgens mij was ik een verlegen meisje dat niet graag in de belangstelling stond en die niet opviel.Na de lagere school ben ik 3jaar naar de huishoudschool gegaan in Vroomshoop.Toen ben ik ongeveer een jaar bij V&D in de winkel gaan werken. Dit was in Almelo.Daarna ben ik ongeveer een jaar bij Wehkamp in Dedemsvaart gaan werken.Het werk was vreselijk, productiewerk aan de lopende band, dit was niets voor mij.Mijn droom was altijd om met kinderen te werken en door een tip van een vriendin kreeg ik een baan in Wagenborgen (Groningen). Ik dacht dat het een kindertehuis was, maar dat bleek niet zo te zijn Het bleek een psychiatrisch ziekenhuis te zijn. De instelling heette Groot-Bronswijk. Daar kwam ik pas achter toen ik er al werkte, ik kwam op een zaal waar zwakzinnige mensen zaten die allerlei rare geluiden maakten en die naar me toe kwamen. De verpleegkundige had me alleen gelaten en de deur achter haar in het slot gedaan.Daar sta je dan als 17 jarige meid, ik kon wel door de grond gaan van angst.Toen was de voorlichting nog niet zo als nu het geval is. Het geloof was de grootste prioriteit bij het solliciteren en dat was wel goed, dus je had de baan voordat je iets wist.Ik woonde daar in de zusterflat boven de bewoners .Eerst ben ik met de ziekenverzorging begonnen, maar na een jaar ben ik overgestapt naar de opleiding van psychiatrisch B verpleegkundige. Deze opleiding duurde vier jaar. Het was soms een zware opgave om met zulke probleemmensen te moeten werken omdat je zelf nog zo jong en onervaren was.Maar ik heb hier ook veel geleerd en ben blij dat ik mijn diploma gehaald heb.Je kwam op verschillende afdelingen zoals ouderen en jongeren psychiatrie, alcoholisme
en drugsverslaving, zwakzinnigen, enz.Dit was allemaal heel leerzaam en je kwam jezelf voortdurend tegen, dit alles heeft me wel veel sterker gemaakt en hiermee heb ik veel mensenkennis opgedaan.In Wagenborgen leerde ik ook mijn man Harry van der Wal kennen die ook de opleiding volgde en na een paar jaar zijn we getrouwd, in november 1975 . Dit jaar alweer 32 jaar geleden.Mijn man woonde in Delfzijl en zodoende zijn we hier in het Groningerland blijven wonen. Eerst een paar jaar in Godlinze gewoond waar we een klein huisje hadden gekocht dat we helemaal opgeknapt hebben. Ondertussen bleven we op Groot-Bronswijk werken totdat onze eerste dochter Dianne in 1978 werd geboren. Het huisje werd toen te klein en we zijn toen verhuisd naar Nieuwolda waar we nu al bijna 29 jaar wonen. Toen kwam onze tweede meid Sabine in 1981 en in 1986 kwam onze laatste dochter Henrieke .Toen de kinderen er waren ben ik een paar jaren gestopt met werken. In 1990 weer begonnen als 
oproepkracht in Groot-Bronswijk. Hier kon ik geen parttime baan weer krijgen en ik ben toen in het verpleegtehuis Vliethoven in Delfzijl gaan werken. Hier werk ik nu nog voor 52% en ik werk op de somatische afdeling. Voornamelijk werk in de nachtdienst, 8 per maand en af en toe een late dienst. Dit bevalt me prima .Ik kom uit een gezin van 8 kinderen, mijn vader is al overleden toen ik 1 jaar oud was en mijn moeder had een zware taak om voor ons gezin te zorgen. Geld was er haast niet en ik kan er soms nog niet bij dat ze het toch maar voor elkaar gekregen heeft. Altijd was ze er voor je en iedereen kon bij haar terecht, de koffiepot stond altijd klaar voor eventuele bezoekers.Het was dan ook een groot verlies dat ze op 72 jarige leeftijd overleed aan een hersenbloeding.Maar mijn moeder had een rotsvast geloof in haar Heiland, ze wist dat Hij altijd voor haar klaar stond en dat Hij haar overal door heen hielp. Dit heeft ze ook overgebracht aan haar kinderen en daardoor weet ik ook zeker dat wij elkaar weer zien hierboven .Eerst was ik gereformeerd maar door de jaren heen wou ik meer het geloof beleven en ik en mijn man zijn toen bij de baptisten gemeente in Delfzijl gegaan. Hier zijn we ook gedoopt en onze oudste kinderen ook. De jongste laat zich nu met de Pasen dopen .Onze kinderen zijn allemaal al het huis uit. Dianne, de oudste, woont samen en woont in Utrecht waar ze een opleiding volgt als aio in de biotechnologie. Ze werkt in het UMC in Utrecht.De middelste dochter Sabine woont ook samen en woont in Amstelveen .Zij doet nu een opleiding MBO-V. Ze zit in het laatste jaar en werkt in het Radboud ziekenhuis in Nijmegen.Onze jongste dochter Henrieke is al getrouwd en werkt als kapster in Winschoten en zij woont hier ook, gelukkig dicht bij ons.Dit was zo ongeveer mijn levensloop .Vriendelijke groeten van Willy van der Wal-Post.Ik stuur nog later nog wat foto,s . .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten