163. Leuke bijzondere verhalen (5)
Ha die Teun,
Van harte gefeliciteerd met het blijde nieuws, het is heel leuk om grootouder te worden.
Hierbij mijn bijdrage: 2 dagen uit onze reis Cambodja/Vietnam. De foto: onderweg naar Kirivon even uitrusten.
Van harte gefeliciteerd met het blijde nieuws, het is heel leuk om grootouder te worden.
Hierbij mijn bijdrage: 2 dagen uit onze reis Cambodja/Vietnam. De foto: onderweg naar Kirivon even uitrusten.
Verhaal nr 1. Warner Nieboer, bloemlezing uit het werk van een diender is gepubliceerd onder nummer 128.Verhaal nr 2. Teun Kolkman, 'ik ga slapen ik ben moe' treffen jullie aan op nr 132.Verhaal nr 3. Geertje Dekker van Vroomshoop naar Amsterdam, staat onder nummer 133. Nr 4 Noorwegen versus Nederland van Jan Reiling staat onder nr 143. Onderstaand nr 5 van Henny van Veen!
Op verzoek van Teun, 2 dagen uit mijn reisverslag Cambodja (Siem Reap) naar Vietnam (Saigon). Zie levensloop Henny van Veen nr 55.
Cambodja heeft een indrukwekkende geschiedenis, één van opperste pracht, (Angkor), maar ook een land van diepste gruwel (Rode Khmer, onder leiding van Pol Pot). De laatste resten van zijn bewind zijn in 1998 pas ontwapend. Bij een bezoek aan de Killing Fields lazen we dat er 1,5 miljoen mensen zijn vermoord en dat er totaal 3 miljoen zijn gestorven (door honger etc.). En dan zijn er nog dagelijks de slachtoffers van de landmijnen, waarvan vooral de kinderen de dupe zijn. Naar schatting liggen er nu nog zo’n 6 miljoen mijnen. Maar als je door het land reist kan het niet anders of je raakt in de ban van dit prachtige land en zijn veerkrachtige en innemende inwoners.
Het is zaterdag 25 november 2006 en we zijn al 14 dagen in Cambodja, we zijn in Siem
Reap gestart en zijn ondertussen in Kep aangekomen.
Vandaag fietsen we van Kep naar Kirivon (90 km).
Een prachtige tocht langs kleine, onverharde wegen, soms goed onderhouden maar ook vaak met kuilen, er was weinig verkeer onderweg maar als er een auto voorbij kwam kon je even niets meer zien vanwege de stofwolken, ze reden geen kilometer langzamer als ze je inhaalden. Het was net of je terug in de tijd gaat. We zagen onderweg ook veel nieuwe waterputten, geschonken door Unicef. Ook hier zijn de mensen erg enthousiast, ze zwaaien en groeten vaak, en zo nu en dan nodigen ze ons uit om even bij hun huis te komen uitrusten, dat is erg leuk, geen woord Engels maar toch heb je een heel leuk contact. Vaak komen de buren en voorbijgangers er ook even bijstaan en hebben ze heel veel lol omdat wij er zo gek uitzien, ze voelen vaak even aan mijn sproeten en lachen om mijn neus, maar alles op een leuke manier. Ook onze fietsen zijn erg interessant. De mensen zijn erg arm hier maar lijken toch erg gelukkig. Het was een zware fietsdag, erg warm, 40 graden, dus veel water drinken, gelukkig hadden we een behoorlijke voorraad ingeslagen en zo kwamen we in de middag bij het grensplaatje Kirivon aan. Een verschrikkelijk oord, zoals Rein uit de grond van z’n hart sprak en inderdaad vies, armoedig en veel bedelaars, die rustig bij en in het hotel staan te bedelen, vooral kinderen, soms zijn ze behoorlijk brutaal. Ook het hotel was niet echt geweldig maar we hadden water om ons te douchen en konden onze fietstassen een beetje afpoedelen, alles zat onder het zand. ‘s Avonds gingen we op zoek naar een restaurant maar er was niets te vinden, alleen op de markt maar dat zag er echt vreselijk uit. Zoals altijd in Azië kwam er een jongen naar ons toe en vroeg waarmee hij ons kon helpen, we vroegen hem waar we iets konden eten, nou hij wist wel iets, dus wij bij hem achter op de bromfiets naar een soort restaurant, ik denk een gezin die op deze manier een centje bijverdiend, we kregen heel scherp eten, wel lekker maar of het verantwoord was? Niet echt want ik voelde me die nacht niet echt lekker en toen ik opstond schoot het ook nog eens in mijn rug. We besloten wel naar Vietnam te vertrekken, heel langzaam fietsen (7 km naar de grens). Na een uur bij de douane te hebben gezeten mochten we vertrekken, ik was ondertussen behoorlijk ziek. Dus zijn we gestopt en aan de kant gaan staan, en ja hoor binnen een paar minuten kwamen er al een aantal mensen aan. We konden ze met gebaren etc. duidelijk maken dat we vervoer nodig hadden en zo zijn we door hen met fiets en al in een bus gezet richting Chau Doc, waar we een luxe hotel hebben gevonden en medicijnen voor mijn rug.
Hierna hebben wij nog 3 weken gefietst in de Mekong Delta, een land met heel veel dijken en kanalen. Ook hier hebben we veel meegemaakt. Maar ik kan natuurlijk niet mijn hele dagboek opschrijven.
Henny van Veen
Cambodja heeft een indrukwekkende geschiedenis, één van opperste pracht, (Angkor), maar ook een land van diepste gruwel (Rode Khmer, onder leiding van Pol Pot). De laatste resten van zijn bewind zijn in 1998 pas ontwapend. Bij een bezoek aan de Killing Fields lazen we dat er 1,5 miljoen mensen zijn vermoord en dat er totaal 3 miljoen zijn gestorven (door honger etc.). En dan zijn er nog dagelijks de slachtoffers van de landmijnen, waarvan vooral de kinderen de dupe zijn. Naar schatting liggen er nu nog zo’n 6 miljoen mijnen. Maar als je door het land reist kan het niet anders of je raakt in de ban van dit prachtige land en zijn veerkrachtige en innemende inwoners.
Het is zaterdag 25 november 2006 en we zijn al 14 dagen in Cambodja, we zijn in Siem
Reap gestart en zijn ondertussen in Kep aangekomen.
Vandaag fietsen we van Kep naar Kirivon (90 km).
Een prachtige tocht langs kleine, onverharde wegen, soms goed onderhouden maar ook vaak met kuilen, er was weinig verkeer onderweg maar als er een auto voorbij kwam kon je even niets meer zien vanwege de stofwolken, ze reden geen kilometer langzamer als ze je inhaalden. Het was net of je terug in de tijd gaat. We zagen onderweg ook veel nieuwe waterputten, geschonken door Unicef. Ook hier zijn de mensen erg enthousiast, ze zwaaien en groeten vaak, en zo nu en dan nodigen ze ons uit om even bij hun huis te komen uitrusten, dat is erg leuk, geen woord Engels maar toch heb je een heel leuk contact. Vaak komen de buren en voorbijgangers er ook even bijstaan en hebben ze heel veel lol omdat wij er zo gek uitzien, ze voelen vaak even aan mijn sproeten en lachen om mijn neus, maar alles op een leuke manier. Ook onze fietsen zijn erg interessant. De mensen zijn erg arm hier maar lijken toch erg gelukkig. Het was een zware fietsdag, erg warm, 40 graden, dus veel water drinken, gelukkig hadden we een behoorlijke voorraad ingeslagen en zo kwamen we in de middag bij het grensplaatje Kirivon aan. Een verschrikkelijk oord, zoals Rein uit de grond van z’n hart sprak en inderdaad vies, armoedig en veel bedelaars, die rustig bij en in het hotel staan te bedelen, vooral kinderen, soms zijn ze behoorlijk brutaal. Ook het hotel was niet echt geweldig maar we hadden water om ons te douchen en konden onze fietstassen een beetje afpoedelen, alles zat onder het zand. ‘s Avonds gingen we op zoek naar een restaurant maar er was niets te vinden, alleen op de markt maar dat zag er echt vreselijk uit. Zoals altijd in Azië kwam er een jongen naar ons toe en vroeg waarmee hij ons kon helpen, we vroegen hem waar we iets konden eten, nou hij wist wel iets, dus wij bij hem achter op de bromfiets naar een soort restaurant, ik denk een gezin die op deze manier een centje bijverdiend, we kregen heel scherp eten, wel lekker maar of het verantwoord was? Niet echt want ik voelde me die nacht niet echt lekker en toen ik opstond schoot het ook nog eens in mijn rug. We besloten wel naar Vietnam te vertrekken, heel langzaam fietsen (7 km naar de grens). Na een uur bij de douane te hebben gezeten mochten we vertrekken, ik was ondertussen behoorlijk ziek. Dus zijn we gestopt en aan de kant gaan staan, en ja hoor binnen een paar minuten kwamen er al een aantal mensen aan. We konden ze met gebaren etc. duidelijk maken dat we vervoer nodig hadden en zo zijn we door hen met fiets en al in een bus gezet richting Chau Doc, waar we een luxe hotel hebben gevonden en medicijnen voor mijn rug.
Hierna hebben wij nog 3 weken gefietst in de Mekong Delta, een land met heel veel dijken en kanalen. Ook hier hebben we veel meegemaakt. Maar ik kan natuurlijk niet mijn hele dagboek opschrijven.
Henny van Veen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten