62. Levensloop Nico Stegeman (04-02-2007)
Nico op het foto ponypaard bij cafetaria Kremer.
Levensloop Nico Stegeman
Vroomshoop, ik heb er heerlijke herinneringen aan! Het vertrek uit Vroomshoop naar Rijssen is alweer ruim veertig jaar geleden, maar lijkt alsof het gisteren was en het voelt alsof ik als kind een eeuwigheid in Vroomshoop woonde. Dat vertrek, vlak na Kerst ‘66, maakte tot mijn grote verdriet een abrupt einde aan die prachtige tijd en aan alle vriendschappen, die soms al van voor de kleuterschool dateerden. Na de HBS in Almelo bezocht ik de HEAO in Enschede. Die voor mij veel te theoretische HBS, -ik wilde met mijn handen bezig zijn- vond ik vreselijk, maar de tijd in Enschede vond ik heerlijk, op kamers wonend in een oude afbraakvilla midden in de stad, een vrij leven met prachtige feesten en diepzinnige gesprekken tot diep in de nacht en een opleiding waar ik het prima naar mijn zin had. Na het afstuderen heb ik een tijdje gewerkt bij Nijhuis Bouwbedrijf, lokaal beter bekend als Kruut’n Bern’d omdat ik het jaar daarop pas in dienst moest. Ook daar had ik mazzel, ik kreeg een baantje in het regelen van transporten en was daarvoor samen met een maatje de helft van de tijd op pad in Duitsland, vrijheid, blijheid! Tja, en toen dat zo op zijn eind liep werd het tijd om serieus te gaan solliciteren, wat in mijn geval trouwens samenviel met trouwen. Marianne de Ruiter en ik ontmoetten elkaar in discotheek Lucky in Rijssen, nu een mega disco op een industrieterrein, toen niet meer dan een bar met een dansvloer. Ons huwelijk is kinderloos gebleven want door een verlate kinderziekte werd ik onvruchtbaar en we hadden dus alle tijd om ons op ons werk te storten. We gingen in Alphen aan den Rijn wonen waar Marianne al even trouw aan haar werkkring werd als ik aan de mijne, zij werkt nu al ruim drieëndertig jaar als juf in het basisonderwijs. Toen ik Geert Bosch’ woorden las over ‘twee geloven op een kussen, daar slaapt de duivel tussen’ moest ik weer denken aan het bezoek dat wij in die tijd kregen van twee ouderlingen. Wij kregen die woorden destijds letterlijk voor de voeten geworpen en dat luidde ons afscheid in van het instituut kerk. Ik kon al snel bij Fokker komen werken en doe dat nu nog steeds. Het was natuurlijk een jongensdroom, vliegtuigen, complexe techniek, internationaal reizen, noem maar op. De functies die ik heb bekleed bevonden zich altijd op het vlak van commercie, financiën en contracten. Ter compensatie van al dat zakelijke gedoe uitte die oude drang naar ambachtelijk bezig zijn zich in de meest uiteenlopende cursussen. Van lassen en houtbewerken, tot fotografie, beeldhouwen en het schilderen van ikonen. Mijn eeuwige ongeduld maakt echter dat ik altijd snel uitgekeken ben en dan omzie naar weer iets anders. Hoezeer mijn werk ook altijd een passie was, eind 2003 liep ik toch heel hard tegen een muur toen ik een zware burn-out kreeg en een jaar lang niet kon werken. Toen ik de draad weer oppakte moest het roer radicaal om. Tegenwoordig besteed ik misschien de helft van de vroegere tijd aan Fokker en daardoor heb ik eindelijk tijd voor wezenlijk andere dingen, ik kook nu bijvoorbeeld iedere dag en doe lekker simpel vrijwilligerswerk voor een stichting van kunstenaars. Met al dat geschrijf over levensloop heb ik echter nog steeds mijn échte liefhebberijen niet genoemd, de laatste jaren belangrijker dan ooit. Vooral motorrijden en wandelen zijn altijd mijn grote passies geweest, het eerste door heel Europa, het tweede vooral in Nederland. Wandelingen in de buurt of lange-afstands-wandelpaden, we vinden het allemaal even mooi. En een rode draad door dat alles is lezen. Tijdens het eten de krant, ’s avonds boeken over van alles en nog wat, de laatste jaren vooral historische reisverhalen en de geschiedenis van de grote religies. Met klassieke muziek op de achtergrond ben ik dan een zeer tevreden mens. Tot de 21e april!
Levensloop Nico Stegeman
Vroomshoop, ik heb er heerlijke herinneringen aan! Het vertrek uit Vroomshoop naar Rijssen is alweer ruim veertig jaar geleden, maar lijkt alsof het gisteren was en het voelt alsof ik als kind een eeuwigheid in Vroomshoop woonde. Dat vertrek, vlak na Kerst ‘66, maakte tot mijn grote verdriet een abrupt einde aan die prachtige tijd en aan alle vriendschappen, die soms al van voor de kleuterschool dateerden. Na de HBS in Almelo bezocht ik de HEAO in Enschede. Die voor mij veel te theoretische HBS, -ik wilde met mijn handen bezig zijn- vond ik vreselijk, maar de tijd in Enschede vond ik heerlijk, op kamers wonend in een oude afbraakvilla midden in de stad, een vrij leven met prachtige feesten en diepzinnige gesprekken tot diep in de nacht en een opleiding waar ik het prima naar mijn zin had. Na het afstuderen heb ik een tijdje gewerkt bij Nijhuis Bouwbedrijf, lokaal beter bekend als Kruut’n Bern’d omdat ik het jaar daarop pas in dienst moest. Ook daar had ik mazzel, ik kreeg een baantje in het regelen van transporten en was daarvoor samen met een maatje de helft van de tijd op pad in Duitsland, vrijheid, blijheid! Tja, en toen dat zo op zijn eind liep werd het tijd om serieus te gaan solliciteren, wat in mijn geval trouwens samenviel met trouwen. Marianne de Ruiter en ik ontmoetten elkaar in discotheek Lucky in Rijssen, nu een mega disco op een industrieterrein, toen niet meer dan een bar met een dansvloer. Ons huwelijk is kinderloos gebleven want door een verlate kinderziekte werd ik onvruchtbaar en we hadden dus alle tijd om ons op ons werk te storten. We gingen in Alphen aan den Rijn wonen waar Marianne al even trouw aan haar werkkring werd als ik aan de mijne, zij werkt nu al ruim drieëndertig jaar als juf in het basisonderwijs. Toen ik Geert Bosch’ woorden las over ‘twee geloven op een kussen, daar slaapt de duivel tussen’ moest ik weer denken aan het bezoek dat wij in die tijd kregen van twee ouderlingen. Wij kregen die woorden destijds letterlijk voor de voeten geworpen en dat luidde ons afscheid in van het instituut kerk. Ik kon al snel bij Fokker komen werken en doe dat nu nog steeds. Het was natuurlijk een jongensdroom, vliegtuigen, complexe techniek, internationaal reizen, noem maar op. De functies die ik heb bekleed bevonden zich altijd op het vlak van commercie, financiën en contracten. Ter compensatie van al dat zakelijke gedoe uitte die oude drang naar ambachtelijk bezig zijn zich in de meest uiteenlopende cursussen. Van lassen en houtbewerken, tot fotografie, beeldhouwen en het schilderen van ikonen. Mijn eeuwige ongeduld maakt echter dat ik altijd snel uitgekeken ben en dan omzie naar weer iets anders. Hoezeer mijn werk ook altijd een passie was, eind 2003 liep ik toch heel hard tegen een muur toen ik een zware burn-out kreeg en een jaar lang niet kon werken. Toen ik de draad weer oppakte moest het roer radicaal om. Tegenwoordig besteed ik misschien de helft van de vroegere tijd aan Fokker en daardoor heb ik eindelijk tijd voor wezenlijk andere dingen, ik kook nu bijvoorbeeld iedere dag en doe lekker simpel vrijwilligerswerk voor een stichting van kunstenaars. Met al dat geschrijf over levensloop heb ik echter nog steeds mijn échte liefhebberijen niet genoemd, de laatste jaren belangrijker dan ooit. Vooral motorrijden en wandelen zijn altijd mijn grote passies geweest, het eerste door heel Europa, het tweede vooral in Nederland. Wandelingen in de buurt of lange-afstands-wandelpaden, we vinden het allemaal even mooi. En een rode draad door dat alles is lezen. Tijdens het eten de krant, ’s avonds boeken over van alles en nog wat, de laatste jaren vooral historische reisverhalen en de geschiedenis van de grote religies. Met klassieke muziek op de achtergrond ben ik dan een zeer tevreden mens. Tot de 21e april!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten