nr 200. Levensloop Jan Alberst

Mijn eerste autobiografie – een opstel

Tja, hoe is het mij vergaan na mijn lagere school-tijd… Ik ging met een aantal anderen van school naar de Jan van Arkel-HBS in Hardenberg. Met matige cijfers voor algebra en meetkunde, en goede cijfers voor talen ging ik over naar klas 2. Maar ik wilde meer doen met talen, en ben overgestapt naar het gymnasium in Almelo. Dat werd echter niet zo’n success. Nadat ik in de derde klas overtuigend was blijven zitten, moest er voor mij een andere weg gezocht werden. Ik kwam terecht in Hoogeveen, waar ik op één van de eerste mammoet-scholen de HAVO-opleiding ging doen. Dat ging me een stuk beter af: drie jaar later kon ik mijn HAVO-diploma ophalen.
Daarna een soortgelijk verhaal met schoolkeuze: ik ging in Enschede naar de HEAO, maar haalde zwakke cijfers voor de economische vakken. Voor wiskunde echter (toen wel!) en dat nieuwe vak informatica waren de resultaten prima. Zo goed dat een docent zei: je zit op de verkeerde opleiding, je zou op de HIO moeten zitten! (HIO stond voor Hoger Informatica Onderwijs; van de twee scholen in Nederland zat er één in dezelfde scholengemeenschap als ‘mijn’ HEAO). Dus ik wisselde van opleiding, en inderdaad: op de HIO vond ik helemaal mijn draai. In 1977 haalde ik mijn HIO-diploma.
Daarna werd het tijd om werk te zoeken, en dat vond ik als technisch-wetenschappelijk programmeur bij Wavin in Hardenberg. Hoe maak je met zo weinig mogelijk materiaal kratten die je 20-hoog op elkaar kunt stapelen zonder dat de onderste inzakt; zulk werk.
In Hardenberg begonnen twee rode draden in mijn leven: ik werd lid van een koor, en ik werd lid van Amnesty International. Beide ben ik nog steeds (al ben ik wel een paar keer van koor veranderd). Voor de geïnteresseerden: ik heb een CD-opname toegevoegd van “Selig sind die Toten” van Heinrich Schütz. Dit even grandioze als ontroerende stuk muziek heb ik jaren geleden met een ander koor al eens uitgevoerd, en ik vind het helemaal niet erg dat we het nu met mijn huidige koor aan het instuderen zijn.
Selig sind die Toten die in dem Herren sterben, von nun an.
Ja, der Geist spricht: sie ruhen von ihren Arbeit und ihre Werken folgen ihnen nach.
Nagenoeg elk woord van de tekst hoor je ook in de noten!
In de vakanties heb ik veel gefietst. Inmiddels ben ik in veel delen van Europa, en ook een keer in Amerika geweest. Onder andere de Pyreneeën, de Schotse Hooglanden en de Rocky Mountains heb ik per fiets doorkruisd.
Na vijf jaar Wavin ben ik overgestapt naar het Gasbedrijf Gemeente Groningen. Nu, bijna 25 jaar en 6 fusies verder, zit ik bij het grootste (en als de plannen doorgaan binnenkort het allergrootste) energiebedrijf van Nederland. Omdat ik inmiddels ook een bedrijfskunde-opleiding gevolgd had, kwam mijn werk steeds meer op het snijpunt van informatica en bedrijfsprocessen te liggen. Ik werk nu als functioneel beheerder om er voor te zorgen dat ons belangrijkste bedrijfssysteem aansluit bij de eisen en wensen van de organisatie. Tot mijn grote plezier is mijn standplaats gelijk aan mijn woonplaats (Groningen), al moet ik geregeld het land in - met name naar Arnhem en Zwolle.
Bij Amnesty International in Groningen heb ik Anneke leren kennen. Met haar klikte het zo goed, dat we in 1993 getrouwd zijn. We hebben twee jongens, Joris van 7 en Flor van 6, en ik geniet elke dag weer van mijn gezin. Anneke en ik hebben hetzelfde favoriete vakantieland (Engeland), daar gaan we zeker weer eens heen als onze jongens wat groter zijn!
Ander onderwerp nu: foto’s. Ik heb geen foto’s van de tijd op de lagere school, dus heb ik alleen recente foto’s van mezelf en mijn gezinsleden toegevoegd. Een aantal van jullie kon ik ondanks de ruim veertig jaar die we allemaal ouder geworden zijn toch herkennen van de foto’s van nu; benieuwd of dat bij jullie ook zo is!
Dat hoor ik ongetwijfeld op 21 april. Gegroet en tot dan!

Jan Alberts