239. Levensloop Aafke Afman
Ik vind het echt heel spannend om jullie na meer dan 45 jaar weer te zien en of ik jullie nog herken! Ja, en wat is dan belangrijk geweest in zo’n halve eeuw voor ieder van ons? Ik hoor en lees het graag binnenkort.
Nou, ik ben in ieder geval op mijn negende naar Zeist verhuisd, en langzaam maar zeker komen de herinneringen weer boven aan de hand van foto’s en verhalen. Nog steeds proef ik de smaak van zeep in m’n mond omdat ik een lelijk woord had gezegd en in een stuk zeep
moest happen van een oude juf toentertijd. Ik heb op het laatste nippertje toch besloten om te komen en dat betekende dat mijn verhaal vanavond klaar moest zijn om nog in het boekje te kunnen. Daarom noem ik eerst enkele voor mij belangrijke punten uit mijn c.v. dan hoef ik daarna enkel over mijn privé gebeurtenissen te schrijven.
(oranjefeest 1959 Aafke Afman)
Na het afronden van Mulo en Havo had ik eerst enkele banen in Nederland. In 1977 verhuisde ik naar Amerika, waar ik in New Jersey bij het Leger des Heils ging werken als counselor voor minder bedeelde kinderen. Eigenlijk was ik al snel weer in Nederland terug waar ik in Utrecht van 1980 tot 1982 de opleiding bloemsierkunst volgde. Van 1982 tot 1983 deed ik ontwikkelingswerk bij het DGIS (Suriname Tropencursus van het Tropeninstituut in Amsterdam). Daarna volgden een aantal banen in de geestelijke gezondheidszorg en de begeleiding van chronisch zieken. Ik wilde toch weer opnieuw met kinderen werken en in 1991 volgde ik de Creatieve opleiding voor begeleiding van kinderen bij de Vereniging Beeldende Kunst Amersfoort. Dansen is voor mij altijd een uitlaatklep geweest en in die zin is het niet alleen voor mij, maar voor veel mensen een therapie. Vanaf 1995 heb ik daarvoor (voor dat therapeutische) een opleiding gevolgd en het is dit gebied waarin ik mijn werkzame toekomst zie.
Met de mannen heb ik het de eerste 25 jaar bepaald niet getroffen. Mijn eerste, inmiddels ex, begon binnen een paar maanden na onze scheiding een relatie met mijn zus. Zelf raakte ik vervolgens zwanger van een Marokkaanse man, die eigenlijk alleen maar bleek uit te zijn op een verblijfsvergunning. Van 2002 tot 2005 heb ik als partner van een voormalig Philips directeur, de heer ing. H.G. van Bommel, een heel fijne maar ook heel zware tijd gehad, omdat hij halfzijdig verlamd was. Drie jaar terug, op mijn verjaardag, stierf hij plotseling. We hadden een heel sterke band en ik schoot door de gebeurtenissen in een diepe depressie. Na die drie jaar begin ik daar nu uit te klimmen, temeer daar ik enkele weken geleden een nieuwe vriend, Frits, heb ontmoet.
In bepaalde episodes in het leven heb ik, door een te degelijke opvoeding, pas mijn identiteit mogen ontdekken, daar een kind zoals ik het vroeger was niet op kan groeien met harde hand en slaag. Daardoor ben ik, daar ik enkele depressies heb gehad, in de psychiatrie beland, en heb ik in de tussenliggende periodes plusminus dertig verschillende dingen gedaan. In de toekomst hoop ik nog eens te gaan werken als danstherapeute, want daar ligt mijn lust en mijn leven. Heb je niet gedanst, dan heb je niet geleefd!
Tot gauw, Aafke Afman
Nou, ik ben in ieder geval op mijn negende naar Zeist verhuisd, en langzaam maar zeker komen de herinneringen weer boven aan de hand van foto’s en verhalen. Nog steeds proef ik de smaak van zeep in m’n mond omdat ik een lelijk woord had gezegd en in een stuk zeep
moest happen van een oude juf toentertijd. Ik heb op het laatste nippertje toch besloten om te komen en dat betekende dat mijn verhaal vanavond klaar moest zijn om nog in het boekje te kunnen. Daarom noem ik eerst enkele voor mij belangrijke punten uit mijn c.v. dan hoef ik daarna enkel over mijn privé gebeurtenissen te schrijven.(oranjefeest 1959 Aafke Afman)
Na het afronden van Mulo en Havo had ik eerst enkele banen in Nederland. In 1977 verhuisde ik naar Amerika, waar ik in New Jersey bij het Leger des Heils ging werken als counselor voor minder bedeelde kinderen. Eigenlijk was ik al snel weer in Nederland terug waar ik in Utrecht van 1980 tot 1982 de opleiding bloemsierkunst volgde. Van 1982 tot 1983 deed ik ontwikkelingswerk bij het DGIS (Suriname Tropencursus van het Tropeninstituut in Amsterdam). Daarna volgden een aantal banen in de geestelijke gezondheidszorg en de begeleiding van chronisch zieken. Ik wilde toch weer opnieuw met kinderen werken en in 1991 volgde ik de Creatieve opleiding voor begeleiding van kinderen bij de Vereniging Beeldende Kunst Amersfoort. Dansen is voor mij altijd een uitlaatklep geweest en in die zin is het niet alleen voor mij, maar voor veel mensen een therapie. Vanaf 1995 heb ik daarvoor (voor dat therapeutische) een opleiding gevolgd en het is dit gebied waarin ik mijn werkzame toekomst zie.
Met de mannen heb ik het de eerste 25 jaar bepaald niet getroffen. Mijn eerste, inmiddels ex, begon binnen een paar maanden na onze scheiding een relatie met mijn zus. Zelf raakte ik vervolgens zwanger van een Marokkaanse man, die eigenlijk alleen maar bleek uit te zijn op een verblijfsvergunning. Van 2002 tot 2005 heb ik als partner van een voormalig Philips directeur, de heer ing. H.G. van Bommel, een heel fijne maar ook heel zware tijd gehad, omdat hij halfzijdig verlamd was. Drie jaar terug, op mijn verjaardag, stierf hij plotseling. We hadden een heel sterke band en ik schoot door de gebeurtenissen in een diepe depressie. Na die drie jaar begin ik daar nu uit te klimmen, temeer daar ik enkele weken geleden een nieuwe vriend, Frits, heb ontmoet.
In bepaalde episodes in het leven heb ik, door een te degelijke opvoeding, pas mijn identiteit mogen ontdekken, daar een kind zoals ik het vroeger was niet op kan groeien met harde hand en slaag. Daardoor ben ik, daar ik enkele depressies heb gehad, in de psychiatrie beland, en heb ik in de tussenliggende periodes plusminus dertig verschillende dingen gedaan. In de toekomst hoop ik nog eens te gaan werken als danstherapeute, want daar ligt mijn lust en mijn leven. Heb je niet gedanst, dan heb je niet geleefd!
Tot gauw, Aafke Afman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten